Wie voor het uitrekenen van emissies een statisch verkeersmodel gebruikt, kan er lelijk naast zitten. De foute uitkomsten kunnen van invloed zijn op beleidsbeslissingen die op grond van zo’n berekening worden genomen.
Dat stellen Luc Wismans en Robert van den Brink van Goudappel Coffeng. In de huidige praktijk wordt voor het rekenen aan emissies gebruik gemaakt van de uitkomsten van een statisch verkeersmodel. De onbetrouwbaarheid van de uitkomsten kan zeer groot zijn, omdat statische modellen niet goed om kunnen gaan met congestie, aldus Wismans en van den Brink. Dynamische verkeersmodellen kunnen dit wel waardoor ze beter geschikt zijn om de effecten van infrastructurele aanpassingen of verkeersmaatregelen op luchtkwaliteit en geluidhinder te bepalen.
Om hun punt te illustreren berekenden de onderzoekers de uitkomsten van een testcase op een corridor van de A12 van Gouda naar Den Haag. Op basis van de statische en dynamische toedelingen, en ook op basis van de gemeten verkeersintensiteiten en verkeersafwikkeling, zijn de emissies uitgerekend. De resultaten van het dynamische verkeersmodel kloppen aanzienlijk beter dan van het statische model.
Zo liggen de totale emissies van NOx op de corridor op basis van de statische toedeling bijvoorbeeld 23% boven de emissies op basis van de metingen en voor PM10 13%. Voor de dynamische toedeling geldt dat de NOx emissie er 8% boven ligt en voor PM10 5%. Voor de individuele wegvakken zijn de verschillen nog groter. En de op basis van de statische maximumsnelheid berekende geluidbelasting ligt circa 5% hoger dan die berekend op basis van de – dynamische – gereden snelheid. Dat betekent dat de gemiddelde geluidsemissie op de corridor in absolute zin ruim 4 dB lager ligt, wat gelijk is aan het effect van meer dan halvering van de hoeveelheid verkeer.
De foute uitkomsten van statische modellen kunnen leiden tot foutieve beleidsbeslissingen of het nemen van onnodige maatregelen op de verkeerde plaats of het niet nemen van maatregelen terwijl deze wel noodzakelijk zijn, aldus Luc Wismans en Robert van den Brink.